Хуш омадед!

Мо як қисми Бадани Масеҳ ҳастем ва мо рисолати мавъиза кардани Инҷил, хушхабари Исои Масеҳро дорем. Чӣ хушхабар аст? Худо ба воситаи Исои Масеҳ ҷаҳонро бо Худ оштӣ дод ва ба ҳамаи одамон омурзиши гуноҳҳо ва ҳаёти ҷовидониро пешниҳод намуд. Марг ва эҳёи Исо моро бармеангезад, ки барои Ӯ зиндагӣ кунем, ҳаёти худро ба Ӯ супорем ва ба Ӯ пайравӣ кунем. Мо хурсандем, ки ба шумо кӯмак расонем, ки чун шогирдони Исо зиндагӣ кунед, аз Исо таълим гиред, ба намунаи ӯ пайравӣ кунед ва дар файз ва дониши Масеҳ рушд кунед. Бо мақолаҳо мо мехоҳем дарк, самт ва дастгирии ҳаётро дар ҷаҳони ноором, ки бо арзишҳои бардурӯғ ташаккул ёфтааст, интиқол диҳем.

Суханони охирини Исо

Исои Масеҳ соатҳои охирини ҳаёти худро ба салиб мехкӯб карда гузаронд. Он ҷаҳонро масхара карда, рад мекунанд, ӯ наҷот хоҳад дод. Ягона шахсе, ки дар зиндагӣ зиндагӣ кардааст, оқибатҳои гуноҳи моро гирифт ва бо ҷони худ пардохт. Китоби Муқаддас шаҳодат медиҳад, ки Исо дар Калвори дар салиб овезон якчанд суханони муҳимро гуфт. Ин суханони охирини Исо як паёми хеле махсус аз Наҷотдиҳандаи мо мебошанд, вақте ки ӯ аз ҳама дарди ҳаёташ азоб мекашид. Онҳо ба мо эҳсосоти амиқи муҳаббати ӯро дар ҳамон лаҳзаҳое нишон медиҳанд, ки ӯ ҷони худро барои мо дод. Бахшиш «Лекин Исо гуфт: «Эй Падар! зеро онҳо медонанд ...

Муфассал ➜

Ҳама одамон дохил мешаванд

Исо эҳьё шуд! Мо метавонем ҳаяҷонбахши шогирдони ҷамъшудаи Исо ва имондоронро хуб дарк кунем. Ӯ эҳьё шуд! Марг ӯро нигоҳ дошта натавонист; қабр бояд ӯро озод кунад. Бо гузашти беш аз 2000 сол, мо то ҳол ҳамдигарро бо ин суханони дилчасп дар субҳи Пасха табрик мекунем. «Исо дар ҳақиқат эҳьё шудааст!» Эҳёи Исо ҷунбишро ба вуҷуд овард, ки то имрӯз идома дорад - он бо мубодилаи хушхабари чанд даҳҳо мардону занони яҳудӣ оғоз ёфт ва аз он замон ба он табдил ёфт, ки миллионҳо одамонро аз ҳар қабила ва миллатҳо дар бар мегиранд, ки як паёмро мубодила мекунанд - Ӯ бархост! Ман ба яке аз ҳақиқатҳои аҷибтарин бовар дорам...

Муфассал ➜

ситоиши зани тавоно

Ҳазорҳо сол занони худотарс ба зани олиҷаноб ва некӯкор табдил ёфтаанд, ки дар боби 3 Масалҳо тасвир шудаанд.1,10-31 ҳамчун идеал ба назар гирифта мешавад. Марям, модари Исои Масеҳ, эҳтимолан нақши зани некӯкорро аз хурдӣ дар хотираи ӯ навишта буд. Аммо дар бораи зани имрӯза чӣ гуфтан мумкин аст? Ин шеъри бостонӣ бо назардошти шеваҳои мухталиф ва печидаи зиндагии занони муосир чӣ арзише дошта метавонад? Дар бораи занони шавҳардор, занони танҳо, ҷавонон, пиронсолон, заноне, ки берун аз хона кор мекунанд, инчунин занони хонашин, занони кӯдакдор ва бефарзанд? Агар мо ин корро кунем ...

Муфассал ➜

Мушкилот бо муҳаббат

Шавҳари ман Дан мушкил дорад - мушкили муҳаббат, махсусан муҳаббати Худо. Дар бораи ин масъала кам навишта шудааст. Дар бораи мушкили дард ва ё барои чи ба сари одамони хуб кори баде рух медиҳад, китобҳо навишта мешаванд, аммо на дар бораи мушкили ишқ. Муҳаббат одатан бо чизи хуб алоқаманд аст - чизе барои кӯшиш кардан, барои мубориза бурдан ва ҳатто мурдан. Ва аммо барои бисёриҳо ин мушкилот боқӣ мемонад, зеро фаҳмидани он ки кадом қоидаҳоро риоя мекунад, душвор аст. Муҳаббати Худо ба мо ройгон дода мешавад; интиҳо намедонад ва садистро ҳам мисли авлиё медонад; Вай беадолатона мубориза мебарад....

Муфассал ➜

Чӣ тавр мо хирад мегирем?

Фарқи байни марди боғайрат дарккунанда ва марди нодон чист? Мутахассиси боғайрат кӯшиш мекунад, ки хирад ба даст орад. «Писарам, суханони Маро гӯш кун ва аҳкоми Маро ба ёд овар. Ҳикматро гӯш кунед ва кӯшиш кунед, ки онро бо дил бифаҳмед. Ҳикмат ва хирад талаб кунед ва онҳоро ҳамчун нуқра ҷустуҷӯ кунед ё ганҷи ниҳон биҷӯед. Он гоҳ шумо хоҳед фаҳмид, ки эҳтиром кардани Худованд чӣ маъно дорад ва шумо дар бораи Худо дониш хоҳед гирифт. Зеро ки Худованд хирад медиҳад! Аз даҳони Ӯ дониш ва фаҳм мебарояд» (Мас 2,1-6). Ӯ хоҳиши қавӣ дорад, ки ганҷро соҳиб шавад.…

Муфассал ➜

Исо барои ҳама одамон омад

Он аксар вақт барои бодиққат нигоҳ кардани оятҳо кӯмак мекунад. Исо ҳангоми сӯҳбат бо Ниқӯдимус, олими барҷаста ва ҳокими яҳудиён изҳороти таъсирбахш ва ҳамаро фарогир гуфт. «Зеро ки Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳамаи онҳое ки ба Ӯ имон овардаанд, талаф наёбанд, балки ҳаёти ҷовидонӣ дошта бошанд» (Юҳ. 3,16). Исо ва Ниқӯдимус дар сатҳи баробар вохӯрданд - аз муаллим то муаллим. Далели Исо дар бораи он ки таваллуди дуюм барои ворид шудан ба Малакути Худо зарур буд, Ниқӯдимусро дар ҳайрат гузошт. Ин сӯҳбат муҳим буд, зеро Исо, ҳамчун яҳудӣ, бояд бо яҳудиёни дигар муносибат мекард ва мисли ...

Муфассал ➜