Мо офаридашуда, вобаста ва маҳдуд ҳастем. Ҳеҷ яки мо дар худ ҳаёт надорем, ҳаёт ба мо дода шудааст ва аз мо гирифта шудааст. Худои сегона, Падар, Писар ва Рӯҳулқудс аз абадият, бе ибтидо ва беохир вуҷуд дорад. Ӯ ҳамеша бо Падар буд, аз абад. Аз ин рӯ, Павлуси ҳавворӣ менависад: «Ӯ [Исо], ки дар сурати илоҳӣ буд, ғоратро бо Худо баробар намедонист, балки худро холӣ карда, шакли ғуломро гирифт, бо одамон баробар карда шуд ва дар намуди зоҳирӣ шинохта шуд. одам» (Фил 2,6-7). Ишаъё-пайғамбар Наҷотдиҳандаеро, ки Худо 700 сол пеш аз таваллуди Исо ваъда карда буд, тасвир мекунад: «Ӯ дар пеши назари Ӯ ҳамчун ...