Gott war niemals allein. Er existiert seit Ewigkeit als vollkommene Gemeinschaft: «Im Anfang war das Wort, und das Wort war bei Gott, und Gott war das Wort» (Johannes 1,1). Die frühe Kirche bezeichnete diese göttliche Einheit von Vater, Sohn und Heiligem Geist als «Perichorese». Es ist ein gegenseitiges Innewohnen in vollkommener Einheit und Hingabe. Wahre Liebe braucht immer ein Gegenüber, wie Paulus eindrucksvoll schildert: «Denn in ihm (Jesus) hat er uns erwählt, ehe der Welt Grund gelegt war, dass wir heilig und untadelig vor ihm sein sollten in der Liebe» (Epheser 1,4). Gottes Schöpfungsziel war von Anfang an, die Menschen in seine Familie aufzunehmen und die innige Beziehung zwischen…

Томас як шахсияти ҷолиб дар байни дувоздаҳ шогирди Исо аст. Ӯро «Шубҳаи Тумо» меноманд, зеро ӯ ба эҳёи Исо шубҳа дошт ва далелҳои мустаҳкам талаб мекард. Томас беасос шакку шубҳа ё шубҳакунанда набуд; вай шахсе буд, ки ба саволҳои худ ҷиддӣ муносибат мекард ва омода буд, ки аз воқеияти Худо ба ҳайрат ояд. Исо ӯро бо меҳрубонӣ ва муҳаббат ба имон овард. Замина Томас дар Инҷил аксар вақт бо ном пайдо намешавад. Инҷили Юҳанно якчанд эпизодҳои кӯтоҳ, вале мухтасарро ба ӯ бахшидааст. Мо бори аввал бо Тумо вомехӯрем, вақте ки Исо ва шогирдонаш мефаҳманд, ки Лаъзор, дӯсти Исо мемирад. Дар…

Ҳазорҳо сол занони худотарс ба зани олиҷаноб ва некӯкор табдил ёфтаанд, ки дар боби 3 Масалҳо тасвир шудаанд.1,10-31 ҳамчун идеал ба назар гирифта мешавад. Марям, модари Исои Масеҳ, эҳтимолан нақши зани некӯкорро аз хурдӣ дар хотираи ӯ навишта буд. Аммо дар бораи зани имрӯза чӣ гуфтан мумкин аст? Ин шеъри бостонӣ бо назардошти шеваҳои мухталиф ва печидаи зиндагии занони муосир чӣ арзише дошта метавонад? Дар бораи занони шавҳардор, занони танҳо, ҷавонон, пиронсолон, заноне, ки берун аз хона кор мекунанд, инчунин занони хонашин, занони кӯдакдор ва бефарзанд? Агар мо ин корро кунем ...

Инҷилистон илҳом гирифта буданд, ки ҳодисаи зиёрати қабрро аз нуқтаи назари гуногун тасвир кунанд. Ҳарчанд ҳама қабрро холӣ ёфтанд, ҳар кас ҷузъиёти худро гузориш медиҳад. Матто фариштаеро ёдовар мешавад, ки сангро меғелонад, дар ҳоле ки Марқӯс дар бораи ҷавонмарди ҷомаҳои сафед сухан мегӯяд. Луқо ду марди либоси дурахшонро тасвир мекунад ва Юҳанно таъкид мекунад, ки Марями Маҷдалия дар аввал танҳо ба сари қабр омад. Пас аз он, Петрус ва худи ӯ ба қабр даромада, чунин воқеаро аз сар гузарониданд: «Пас шогирди дигар, ки аввал ба сари қабр омада буд, низ даромада...

Ҳама дар бораи дуруст ва нодуруст тасаввурот доранд ва ҳар кас кори нодуруст кардааст, ҳатто аз рӯи ақидаҳои худ. Хато кардан одам аст, мегуяд дар маколи машхур. Ҳар кас дӯстро ноумед кардааст, аз ваъда хилоф кардааст, дили касеро озор додааст. Ҳисси гунаҳкорӣ ҳама медонад. Барои ҳамин одамон намехоҳанд бо Худо коре дошта бошанд. Онҳо рӯзи доварӣ намехоҳанд, зеро медонанд, ки бо виҷдони пок дар пеши Худо истода наметавонанд. Онҳо медонанд, ки бояд ба Ӯ итоат кунанд, аммо инчунин медонанд, ки не. Вай…

Рӯзи Модар ва Рӯзи Падар лаҳзаҳои махсусеро қайд мекунанд, ки дар он волидон барои муҳаббати фидокоронаи худ эҳтиром карда мешаванд. Бо вуҷуди дардҳои меҳнат, шабҳои бехоби ва муноқишаҳо дар ҳаёти ҳаррӯзаи оилавӣ, бисёриҳо огоҳона тасмим мегиранд, ки ҳаёти оилавии худро бо фарзандони бештар ғанӣ гардонанд. Таҷрибаҳо бо нахустзода ба ҳеҷ ваҷҳ хоҳиши доираи васеи оиларо кам намекунад. Ин мушоҳида саволи асосиро ба миён меорад: Чаро шумо таваллуд шудед? Ҷавоби оддӣ ин аст: шумо натиҷаи муҳаббати волидон ҳастед. Ин хушбахтиро на ҳама аз сар гузаронидаанд, дар муҳаббат ё устувор будан…