Хуш омадед!

Дар 1-ум2. Мохи апрели соли 1961 чахон дар як чо истода, ба Россия нигох кард: Юрий Гагарин бояд аввалин шахсе дар кайхон бошад, бояд гуфт, ки Исроил дар пойгаи кайхонй Россияро маглуб кард. Барои фаҳмидани ин даъвои девонавор мо бояд ба замони тақрибан 2000 сол баргардем. Дар он ҷо як шаҳраки хурде ҳаст, ки Байт-Лаҳм ном дорад, ки он вақт таҳдиди пур аз ҳоҷиёнро дошт. Шавҳари хасташуда дар ҳама ҷойҳо барои як шаб барои худу занаш ҷои хоб меҷуст. Пас аз ҷустуҷӯи тӯлонӣ, соҳиби меҳмонхонаи дӯстона ба Йозеф ва зани ҳомиладори вазнинаш иҷозат дод, ки дар оғил дар паҳлӯи ҳайвонот хоб кунанд. Он шаб писари онҳо Исо таваллуд шуд. Боре…

Вазъи зиндагии ҳозираи шумо чӣ гуна аст? Оё шумо дар зиндагӣ бори гаронеро ба дӯш мебардоред, ки шуморо вазнин мекунанд ва шуморо азоб медиҳанд? Оё шумо қувваи худро истифода бурда, то ҳадди имкон коре кардаед? Ҳаёти шумо, ки ҳоло онро аз сар мегузаронед, шуморо хаста мекунад, гарчанде ки шумо истироҳати амиқро орзу мекунед, шумо ягон чизро ёфта наметавонед. Исо шуморо даъват мекунад, ки назди Ӯ биёед: «Назди Ман биёед, эй ғамгин ва гарон; Ман мехоҳам шуморо тароват диҳам. Юғи маро бигиред ва аз ман биомӯзед; зеро ки ман ҳалим ва фурӯтан ҳастам; Пас шумо барои ҷони худ оромӣ хоҳед ёфт. Зеро юғи Ман нарм аст ва бори ман сабук аст» (Мат 11,28-30). Исо тавассути муроҷиати худ ба мо чӣ амр медиҳад? Ӯ…

Ду суруди маъруфи қадимаи Инҷил мегӯянд: «Манро хонаи истиқоматии беодам интизор аст» ва «Моликам дар паси кӯҳ аст». Ин сурудҳо ба суханони Исо асос ёфтаанд: «Дар хонаи Падари Ман иморатҳои зиёде ҳастанд. Агар ин тавр намебуд, оё ба ту мегуфтам: "Меравам, то барои шумо ҷой тайёр кунам?" (Юҳанно 14,2). Ин оятҳо аксар вақт дар маросими дафн оварда мешаванд, зеро онҳо ваъда медиҳанд, ки Исо дар осмон барои халқи Худо мукофотеро, ки одамонро пас аз марг интизор аст, омода мекунад. Аммо оё Исо инро гуфтан мехост? Агар мо кӯшиш кунем, ки ҳар як калимаи ӯро мустақиман дар ҳаёти худ татбиқ кунем, ин нодуруст мебуд, ки ӯ чӣ маъно дорад...

Оё шумо мехоҳед, ки Исо ба зудӣ бармегардад? Умедворем, ки бадбахтӣ ва шарорате, ки мо дар гирду атрофамон мебинем, ва Худо замонеро фаро хоҳад овард, ки Ишаъё пешгӯӣ карда буд: «Дар тамоми кӯҳи муқаддаси ман бадӣ ва бадӣ нахоҳад буд; зеро замин пур аз дониши Худованд аст, чунон ки об баҳрро мепӯшонад?» (Иш 11,9). Нависандагони Аҳди Ҷадид бо интизории омадани дуюми Исо зиндагӣ мекарданд, то ки Ӯ онҳоро аз замони шарир раҳоӣ диҳад: «Исои Масеҳ, ки Худро барои гуноҳҳои мо қурбон кард, то ки моро аз ин ҷаҳони шарири ҳозира наҷот диҳад. иродаи Худо, падари мо» (Ғал 1,4). Онҳо масеҳиёнро даъват мекарданд, ки ...

Дар Библия навишта шудааст: «Худо муҳаббат аст» (1. Ҷо 4,8). Ӯ тасмим гирифт, ки бо хидмат ва муҳаббат ба одамон некӣ кунад. Аммо Китоби Муқаддас инчунин ба ғазаби Худо ишора мекунад. Аммо касе, ки ишқи пок аст, чӣ гуна метавонад бо хашм коре дошта бошад? Муҳаббат ва ғазаб якдигарро истисно намекунанд. Аз ин рӯ, мо метавонем интизор шавем, ки муҳаббат, хоҳиши некӣ инчунин хашм ё муқовимат ба ҳама гуна зараровар ва харобиоварро дар бар мегирад. Муҳаббати Худо пайваста аст ва аз ин рӯ Худо ба ҳар чизе ки ба муҳаббати Ӯ мухолифат мекунад, муқобилат мекунад. Ҳар гуна муқовимат ба муҳаббати ӯ гуноҳ аст. Худо бар зидди гуноҳ аст - бо он мубориза мебарад ва оқибат онро нест мекунад. Худо дӯст медорад...

Ҳангоми иштирок дар маросими махсус шумо кадом атрро истифода мебаред? Парфюмерҳо номҳои умедбахш доранд. Якеро «Ҳақиқат» (ҳақиқат) меноманд, дигаре «Туро дӯст медорам» (Туро дӯст медорам). Инчунин бренди "Obsession" (ehtiras) ё "La vie est Belle" (Ҳаёт зебост) вуҷуд дорад. Бӯи махсус ҷолиб аст ва хислатҳои муайяни характерро таъкид мекунад. Бӯи ширин ва ҳалим, бӯи торт ва тунд, аммо накҳати хеле тару тоза ва рӯҳбахш низ мавҷуданд. Ҳодисаи эҳёи Исои Масеҳ бо бӯи махсус алоқаманд аст. Атраш «Ҳаёт» ном дорад. Бӯи ҳаёт дорад. Аммо пеш аз он ки ин бӯи нави ҳаёт муаррифӣ карда шавад, ҳанӯз ҳам хеле кам буданд ...